Filtr cząstek stałych (FAP/DPF) to sterowany elektroniką, prosty w swojej budowie metalowy element wydechu (puszka) wypełniony specjalnym wkładem, który ma pochłaniać sadzę wydzielaną w znacznych ilościach podczas spalania oleju napędowego. Jego żywotność jest ograniczona i zależy od technologii wykonania i eksploatacji samochodu (zazwyczaj po 80-240 tys. km przebiegu). 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Działanie filtra: Przepływające przez gęstą siatkę spaliny zostawiają na niej drobiny sadzy, żeby z sadzy został tylko dwutlenek węgla, trzeba ją dopalić w temperaturze około 800°C. Temperatura, która pozwoliłaby na utlenienie sadzy w układzie wydechowym za kolektorem normalnie nie występuje. I to jest właśnie słaby punk DPF-ów. Filtry cząstek stałych zostały zatem tak zaprojektowane, żeby się powoli w sposób kontrolowany zapychać. Gdy już będą pełne trzeba sztucznie wytworzyć wyższą temperaturę spalin i przepalić filtr. W teorii proste do zrobienia, w praktyce uciążliwe, bardzo niewygodnie, nieekonomicznie i nie ekologiczne. Żeby wytworzyć w wydechu temperaturę co namniej 800°C podaje się zazwyczaj zwiększone dawki paliwa. Dodajmy, że są one nawet dwukrotnie większe niż normalnie, zatem spalanie i emisja spalin wzrasta nagle o 100 procent! Najważniejsze jest jednak to, że przepalenie filtra trwa kilkanaście minut. W tym czasie nie wolno wyłączyć silnika, a w dodatku trzeba utrzymywać obroty na stałym poziomie. A to w warunkach miejskich jest prawie niewykonalne. Przerwanie wypalania może skutkować unieruchomieniem auta wskutek błędu generowanego przez elektronikę sterującą, a nawet trwałym uszkodzeniem filtra wart kilka tysięcy złotych.